Vrijdagochtend kwart over zeven. Mijn gezin is net wakker als de dienstmobiel rinkelt. Bij het opnemen hoor ik op de achtergrond een hond piepen. Bikkel heeft al een paar uur erg veel pijn en kan volgens zijn baasje niet meer lopen. Snel kleed ik me aan. Met de autosleutels in de hand geef ik mijn driejarige zoon een kus. “ Ga je een olifant beter maken mama? ” Nee schat, mama gaat naar een ziek hondje. “ O jammer. Als je terug bent, maak je dan mijn olifant beter? ”
Op de praktijk aangekomen, blijkt Bikkel gelukkig toch te kunnen lopen. Lichamelijk onderzoek wijst uit dat hij erge rugpijn heeft. Ik vermoed een beginnende hernia. Door druk op het ruggenmerg ontstaat pijn. Bikkel heeft nog geen verlammingsverschijnselen, dus de zenuwen zijn nog niet te erg bekneld geraakt. Met twee soorten pijnstilling, rust en kleine stukjes lopen was hij binnen een week weer de oude.
Snel terug naar huis. Want dierenarts zijn is een fantastische baan, maar thuis wacht nog een belangrijke patiënt: de olifant van mijn zoon! Olifant krijgt een verbandje om zijn poot en slurf. Wat fijn dat ik op deze manier mijn vakgebied verder kan uitbreiden naar de meer exotische viervoeters.
Het is inmiddels half negen en ik heb al twee dieren geholpen en mijn zoon blij gemaakt. Geen slecht begin van de dag!
